Wanneer ik uit school kom en dorstig naar de kraan loop om te drinken, valt mijn oog op een bierflesje met een speen erop.
Ik ren naar mijn moeder die buiten op de dijk de was aan het ophangen is en vraag haar bijna juichend, “hebben wij er weer een”?
Moeder trekt een lang laken opzij en mijn blik valt op een jong lammetje, dat voorzichtig met zijn neus over het gras snuift.
Ik ren op hem af en knuffel hem zachtjes en snuif zijn overbekende aparte schapengeur van hem op.
Zachtjes mekkert het lammetje en ik geef hem zijn naam…….. “klein schaapje”.
“Mag ik hem straks voeren”, vroeg ik hoopvol om zodoende mijn grote broer voor te zijn?
“Ja hoor”, zei moeder, die zich nooit ergens druk om maakte.
Mooi, want ik wist precies hoe dat moest.
Als mijn vader de koe had gemolken en de melk nog warm was, liet ik het schoon uitgekookte bierflesje in de emmer zakken en liet het vollopen met melk.
Daarna de speen erop en liep ermee naar het schaapje die kwispelend met zijn staartje gulzig begon te drinken.
Het schaapje was een potlammetje dat door de moeder was afgestoten en door ons van een boer was gekocht om het gras rond de boerderij kort te grazen zodat mijn vader het niet hoefde te maaien.
Het hele jaar door speelden wij met het beest en verzorgden het goed door ’s morgens de kettingpen waarmee hij vastzat enkele meters te verplaatsen voor vers gras.
In het najaar was er geen gras meer en werd het verkocht.
’s Avonds wilde wij hem naar bed meenemen, zodat die rotvent van een veehandelaar, hem niet kon meenemen.
Maar elk jaar vonden wij ´s morgens de ketting met de losse halsband waaraan geen schaap meer vastzat!
Hartelijke Hot Hulk 
HHH wat mooi geschreven ik kan me er helemaal in leven. Een teer lammetje die je voed,je groet en waar je mee speelde,dat wil je zeker niet kwijt, de behoefte om het te willen houden….ondanks dat jullie het wisten toch weer een gemis als het dan de volgende ochtend niet meer is…..
Ja, dat was hard voor een kinderhart.
Dat geloof ik je graag,een dier brengt een hoop plezier 🙂
En een hoop……………………..stront !
Wat een prachtige en ontroerende WE. Snik.
Dank je wel.
Hoewel ik echt geen dierenvriend ben, ik hou meer van mensen, was dit in mijn kindertijd wel erg mooi.
vervolg onderstaand.
Ach gossieee snikkkkkkk maarrr beter verkocht dan in de vleespan toch?
Denk dat zij daar toch in belanden, uiteindelijk?
Vervolg onderstaand.
zó ver wil ik niet eens denken…
Pingback: WE voor de maand november | Platoonline
Wat een vieze rotzak, die veehandelaar. Die moesten ze met een ketting vastbinden aan een paal en dan geen vers eten. Mooie WE. Hulk.
Vraagje: wil jij voortaan de link even in het reactieveld van de WE opdracht zetten. Ik heb hem nu opgepikt. Maar als ik het over het hoofd zie staat je naam er niet bij en dat zou jammer zijn van zo’n ontroerend verhaal.
Geen idee joe dat moet maar ik beloof je dat ik mijn best zal doen.
Vervolg hieronder want ik had weer eens niet genoeg aan 300 woorden.
Hulk, het is simpel. Je klikt )op de titel van je stukje in de rechterkolom (meest recente berichten). Even later zie je je stukje verschijnen.
Nu kijk je in de adresbalk boven in je scherm. Daar staat het adres van je stukje. Klik dat adres aan zodat dit adres blauw wordt.
Ga met je muis in dat blauwe stuk staan en klik met je rechtermuistoets op kopiëren.
Dan ga je naar Platoonline en wel naar de reacties van de WE opdracht. Daar klik je op plakken en hup, daar staat die adresregel.
Mocht het nu niet lukken, zet dan even in het reactieveld van het opdrachtlogje: Plato ik heb een WE geschreven. Dan kom ik naar je weblog en kopieer zelf even dat adres.
Je hebt dus twee mogelijkheden. Kijk maar even. Samen komen we er wel uit.
Kleine schaapje, door mijn jongste broertje omgedoopt in ‘keie kaapje’.
Een wonderdier!
Wij hadden alle jaren een potlam maar niet een zoals ‘keie kaapje’, het was net een hondje.
Je kon er zo heerlijk mee spelen.
Mijn broertje had een schuimrubber blok van 75 cm x 75 cm.
Daarmee liep hij naar het schaapje toe en stootte het blok even zijn richting op.
Het schaapje nam een paar passen achteruit en kwam vervolgens snel springend aan stormen om met een flinke kopstoot in het kussen te duiken.
Daarmee stootte hij ook mijn broertje om en ging hem vervolgens in zijn buik rammen.
Broertje kwam dan niet meer bij van het lachen.
Een a.s. zwager deed dat ook eens maar dan met zijn vuisten. ‘keie kaapje’ achteruit, plotseling snel naar voren springen in de stoothouding en zwager dacht er wijdbeens overheen te springen.
Maar ‘keie kaapje’ gooide zijn kop in de lucht en pakte hem vol in zijn noten.
De hele familie was hier getuige van en het werd helemaal stil op het erf van het lachen.
Wanneer het gras heel hoog stond in een weiland achter de boerderij lieten wij het schaap los en verstopten wij ons in het hoge gras.
Vervolgens gingen wij hem roepen en kwam hij met een noodgang op je af en begon in je lichaam te stoten.
Daarna weer snel verstoppen en het beest ging je echt zoeken waarna de het vorige herhaald werd.
Echt bijzonder mooie tijden meegemaakt met dit schaap.
Maar ook hij ging in het najaar weg en daar hebben wij echt om gehuild.
Dat snap ik maar al te goed, dat jullie hier heel erg om moesten huilen! Agossie….
Oh trouwens, voor ik het vergeet: Jij maakte een compliment voor mijn schrijven maar nu is het mijn beurt om een compliment uit te delen. Bij deze! Super! 😀
Ik vond ons aanstellers 😉
Dank u wel voor het compliment!
Wellicht dat je daarom later weiniger met dieren heb gekregen,want in je kindertijd ging het uit eindelijk altijd weg 😦
Oeh, verschrikkelijk *snikt*. Ik voel het helemaal. Pas geleden kwamen we een hondenfokker tegen. Zij was zo lief aan het vertellen over de nestjes en dat ze zo dol op ze was. Ik begreep gewoon niet dat ze die ukkies toch kon verkopen. Nou ja, zelf allemaal houden is ook zoiets natuurlijk maar voor mij zou het niks zijn. Ik zou me zo hechten aan die diertjes!
Wat een mooi verhaal, ja zo ging dat vroeger. Bij ons ging dat zo met de konijntjes die het hele jaar verzorgd werden en met de Kerstmis waren ze opeens verdwenen…….Tja vroeger was het leven harder misschien of je wist gewoon niet beter, het hoorde er bij. Kan me ook niet herinneren dat ik er heel veel verdriet van had.
Het leven ging weer door zoals altijd.
En de mens plaats ik nog steeds hoger dan een dier.
Hoewel ik elk leven respecteer.
Wat een drama Hulk!
Uiteindelijk viel het mee.
Het afgestoten beest kreeg bij ons een prima leven!
Al duurde het niet zolang.
traumatisch!
Echt niet!
WAT PROBEER JE MIJ NU AAN TE PRATEN? 😉
Wat een mooi, ontroerend maar ook treurig verhaal. Gevoelig geschreven WE, HHHulk. Mooi 🙂
Dank je wel.
Kwam op het idee via jou WE
Soms komen dan herinneringen boven.
En gevoelig?
Je moest een weten, hoe de HHH gevoelig kan zijn?
Zo inspireren wij elkaar. Leuk hè?
Hier nog zo één. Ik noem mijzelf emotioneel incontinent, ik schreef er eens een blogje over:
http://mrsdbvz.wordpress.com/2012/02/12/blerdertie-aka-huilebalk-of-emotioneel-incontinent/
Ik het het artikel gelezen.
Jij bent ECHT HEEL ERG ;-0
sinds mijn burnout met als gevolg een bipolaire stoornis zit hier ook zo’n geval.
Alle ochtenden bij de rouwadvertenties te snikken.
Ik ken die mensen helemaal niet maar dat maakt niet uit.
Ik snap jou helemaal maar wij moeten goed “GEVOEL EN VERSTAND” op één lijn zetten.
Wat een lief verhaal, maar toch wel triest dat het schaapje als het gras niet meer groeide werd verkocht.
Gelukkig hoefden jullie hem niet op te eten. Dat hadden wij vroeger wel met onze konijnen, mijn zus en ik. Vreselijk! Als je tijd over hebt… http://geldorpjes.wordpress.com/?s=konijn
Ik heb het gelezen.
Als kind is het zeer begrijpelijk.
Ik had het met een kip die mijn vader aan het plukken was en plotseling voor de grap dat beest in mijn gezicht duwde.
Ik at geen kip meer !
Ik snap het hoor! Maar eet je nog steeds geen kip?
Ja, ik verslind ze nu.
Bij ons ging het zoals bij gewoon Anneke. Het hele jaar spelen met konijntjes en tegen de kerst waren ze verdwenen.Tot heden heb ik nooit konijn gegeten.
Mooie WE
Groetjes, Ria
En lekker dat ze zijn! 😉
Het is één van de redenen dat ik geen huisdieren meer wil ,je hecht er zo aan terwijl ze altijd veel minder oud worden dan jij ,je blijft afscheid nemen !
Prachtig verhaal !
Ik geef niet erg om dieren, wel meer om mensen, hoewel ik alle leven respecteer.
Het leven is steeds afscheid nemen, Rietz.
Ik weet nog dat ik bij mijn moeder niet meer aan de borst mocht. Dat was erg !
Ahhh,,, al lezend ga ik ook terug naar mijn jeugd. In de paasvakantie… logeerpartijen bij mijn oma. En ja,,, daar was steevast een paplammetje (geen potlammetje 🙂 ) die wij de fles mochten geven… En dan dat kwispelende staartje! Als een hondje namen we het mee uit wandelen… we vonden het prachtig, Hoe cru dat het beestje bij jullie werd verkocht… dat is toch niet uit te leggen aan een kind?
Ach gossie zeg, elk jaar opnieuw afscheid nemen van zo’n schaap. Dat doet wat met je niet? 😉
A gossie ………… maar ja, zo is het leven wel!
Een kennis van zijn opa was poelier. Elk jaar met zijn verjaardag kreeg hij een konijn van opa en als die vet was gemest, moest hij samen met opa het konijn slachten ……….. eigenlijk dus hetzelfde als met jullie lammetje.
Mooie WE. Herkenbaar ook. Mijn moeder verteld wel eens over de konijnen van haar opa die er dan ineens niet meer waren
Op boerderijen zal er vast heel veel van dit kinderleed gebeuren. Ik zou er zelf voor gekozen hebben om één lammetje te houden en het als schaap ook te houden. Schiet mij nu in de gedachten, één keer per jaar hoor ik in het weiland de schapen erbarmelijk mekkeren. Dan worden hun lammeren weggehaald.
Mooi WE-verhaal HHH!
Prachtige herinneringen, zelfs de geur!
Daar denk je niet aan, als je in het restaurant je spies met lamsvlees oppeuzelt…
Goh een mooie WE, en tja… waar is het lammetje geëindigd? in een pannetje of wishful thinking vrijgelaten in een wei vol groene gras.