Koorts

Na verleden week een flinke griep overleefd te hebben, stond ik vanmorgen op met hevige koorts. De rillingen liepen bij mij over de rug. Het fenomeen schaatskoorts waart hier rond die de Hulk totaal in zijn greep heeft. In gedachten zie ik mijzelf over de komende natuurijsvlaktes jakkeren. Diep door mijn knieën zakkend gons ik met een perfecte techniek over het zwarte ijs. Korte snelle slagen tegen de koude wind in, waarbij ik af en toe een vreugdebrul uitstiet. Met wind in de rug flits ik met rustige lange halen over de ijsvloer. Wat een onwerkelijk mooi gevoel!

Nu de realiteit! Ik kan dat namelijk weer sinds de CBD-olie.

Domme Hulk! Je hebt in jaren niet op het ijs gestaan ivm de medicatie die je neemt, waarvan je erg trilt vooral bij inspanningen. En als één sport inspanning vereist is het schaatsen. Ook ‘krabbelen’ word al moeilijk voor je, laat staan om die verschrikkelijk moeilijke techniek vol te houden. Je bent ongetraind! Echt, na 100 meter zak je figuurlijk door het ijs. Hulk, wat heb jij nog op natuurijs te zoeken?

Oké, dan volg ik de aangeleerde cognitieve gedragstherapie. ‘Breng gevoel en verstand op één lijn en maak dan pas een beslissing’

Gloeiende, gloeiende, dit word heel erg moeilijk voor mij. Ik ben bijna van de chemische medicatie af. Mogelijk dus ook van het trillen, hoewel ik niet weet hoelang het spul doorwerkt.

Laat ik het volgende afspreken. In volledige veiligheids verpakking, helm, knie, heup, elleboog en polsbescherming ga ik proberen de 35 km lange eilandspoldertocht te schaatsen, die ik als 9 jarig Hulkie in 1963 voor het eerst reed. De startplaats is Graft. Mocht dat lukken en ik blijf heel, dan verderop in de week ook nog de 30 km lange Bannetocht, met de startplaats Jisp, alwaar ik in 1986 de verschrikkelijke, ontzettend zware Helletocht aanving.

Het is mij helemaal duidelijk, met koorts stap je je bed in. Met schaatskoorts het natuurijs op!